Παρακολουθώ από χθες τα ρεπορτάζ στην τηλεόραση για το σεισμό στο Μεξικό και δεν σας κρύβω ότι έχω συγκινηθεί. Βλέπω τα κατεστραμμένα κτίρια, τους νεκρούς, τις φωτιές και τα συντρίμμια και δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου.

Χρόνια έχει να μας κάνει κι εμάς ένα καλό σεισμό ρε παιδί μου. Σαν χθες θυμάμαι το υπέροχο 1981, τότε που ξαφνικά, τα πάντα άρχισαν να κουνιούνται σαν τρελά, αντικείμενα έπεφταν, αυτοκίνητα χτυπούσαν το ένα στο άλλο και κόσμος τραυματιζόταν. Νεαρό κορίτσι, φοιτήτρια ήμουν ακόμη, και δεν θα αρνηθώ ότι τα χρόνια εκείνα μου έλειψαν.

Τότε που έκανε σεισμό κι εμείς καθόμασταν κανονικά μέσα στο σπίτι σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Που το να φοράς κράνος ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για μια βόλτα μέχρι το άλλο δωμάτιο. Ακόμη και το 1999, κάτι είχε γίνει, κάπως το είχαμε χαρεί περισσότερο.

Αντίθετα, πάει και γίνεται σεισμός στην Κω φέτος κι αρχίζουμε την καταστροφολογία, αντί να πάμε να χορέψουμε στα χαλάσματα και να απολαύσουμε το ρομαντικό καλοκαιρινό φεγγάρι στα -χωρίς ταβάνια επιτέλους- κτίρια.

Έχουμε ξεχάσει να ζούμε, δεν χαιρόμαστε πια με τα μικρά, καθημερινά πράγματα. Εγκέλαδε, λείπεις.

---

Ο Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ» Κουλουριού και Κουραφέλκυθρου κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Jemma Press.