Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Ξέρω ότι πολλά σκυλάκια ζουν αδέσποτα έξω στο δρόμο και το κρύο και άλλα μένουν για μήνες στη φυλακή των pet shops. Όμως μερικές φορές με πιάνει το παράπονο και σκέφτομαι «δεν θα μπορούσαν να με έχουν υιοθετήσει νεότερα αφεντικά;».

Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που μου ανακοινώθηκε ότι ένα ζευγάρι ενδιαφέρεται να με πάρει στο σπίτι του. Αχ, έκανα τόσα όνειρα, σκεπτόμενη νεαρά ερωτευμένα ζευγαράκια που θα με έχουν σαν παιδί τους. Ομολογώ ότι μόλις αντίκρισα για πρώτη φορά το 78χρονο τότε ζευγάρι ηλικιωμένων να με προσεγγίζει για να με πάρει αγκαλιά, πάγωσα. Ωστόσο η σκέψη ότι ίσως έχουν παιδιά κι εγγόνια στα οποία θα με δώσουν με παρηγόρησε προσωρινά, μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν έχουν κανέναν. Τότε το σοκ μου πολλαπλασιάστηκε.

Δεν σας κρύβω ότι τα τελευταία δυο χρόνια υπήρξαν δύσκολα. Συχνά ξεχνάνε να με βγάλουν βόλτα, τα χέρια τους τρέμουν και ρίχνουν το μισό μου φαγητο έξω από το πιατάκι μου και δεν έχουν καν δύναμη να με σηκώσουν. Όλα αυτά όμως μπορώ να τα καταπιώ. Αυτό που με τρομοκρατεί είναι η σκέψη του τι θα απογίνω όταν φύγουν από τη ζωή. Ας είμαστε ειλικρινείς, αυτοί είναι 80 χρονών πλέον κι εγώ 2, τα μαθηματικά δεν είναι με το μέρος μου.

Κάθε βράδυ σκαρφαλώνω στο κρεβάτι τους για να δω αν αναπνέουν. Μέχρι πότε όμως; Κουνάω την ουρά μου σε κάθε γιατρό, πλασιέ ή delivery boy που επισκέπτεται το σπίτι, μήπως με θυμηθεί όταν έρθει το μοιραίο και με κάνει δικό του. Σας παρακαλώ, μην με ξεχάσετε κι εσείς όταν έρθει η κακιά στιγμή και σας υπόσχομαι ότι θα είμαι το καλύτερο σκυλάκι του κόσμου.

Θα σας έλεγα να ρωτήσετε τα αφεντικά μου αλλά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν θυμούνται ποια είμαι.

---

Ο Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ» Κουλουριού και Κουραφέλκυθρου κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Jemma Press.