Καλιφόρνια, Σεπτέμβριος 2040

Τα χέρια μου τρέμουν. Η κιθάρα, που κάποτε ήταν προέκταση του σώματός μου, τώρα μοιάζει με αμόνι που δεν μπορώ να σηκώσω. Η φωνή μου, που ξεσήκωνε στάδια, βγαίνει πια σαν ψίθυρος. Κι όμως, υπάρχει κάτι που βαραίνει πιο πολύ και από την ηλικία μου: η σκιά ενός τραγουδιού που δεν έγραψα ποτέ.

Όσο κι αν το αρνήθηκα δημόσια, όσο κι αν προσποιήθηκα τον αδιάφορο, η αλήθεια είναι πως πάντα με στοίχειωνε το The Decline των NOFX. Ένα κομμάτι που δεν ήταν τραγούδι, αλλά μανιφέστο. Μια ολόκληρη εποχή συμπυκνωμένη σε δεκαοχτώ λεπτά. Κι εγώ; Εγώ έγραψα ύμνους που ξεθώριασαν σε playlists, εκείνοι έγραψαν κάτι που μοιάζει αθάνατο.

Δεν έφυγα, και δεν θα φύγω ποτέ από τη σκηνή γιατί δεν αντέχω την ιδέα να αποχωρήσω χωρίς να τους φτάσω. Κάθε νέο άλμπουμ, κάθε περιοδεία, ήταν μια προσπάθεια να σκαρφαλώσω σε ένα βουνό που όλο ψήλωνε. Και τώρα, εδώ που βρίσκομαι, ξέρω: δεν τα έχω καταφέρει ακόμα.

Εγώ έφτιαξα μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ. Αυτοί έφτιαξαν συμφωνία για την κατάρρευση της Αμερικής. Και η αλήθεια είναι μία: ζηλεύω. Ξέρω ότι οι fans μου είναι κουρασμένοι. «Billie Joe, φτάνει, μας έδωσες αρκετά». Όχι. Δεν έδωσα. Δεν έδωσα κάτι σαν το Decline. Και μέχρι να το κάνω, δεν πάω πουθενά.

---

Ο Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ» Κουλουριού και Κουραφέλκυθρου κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Jemma Press.