Θα ήθελα να γράψει ένα κομμάτι για μένα. Για τη ζωή μου, για τα έργα μου, για το μεγαλείο της ψυχής μου. Ας είναι φλώρικο. Δεν πειράζει. Θα το διορθώσουμε.

Κι εμένα κάθε μέρα μου αδειάζουν την μπαταρία από το μεσημέρι. Φωτιές, πλημμύρες, σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί. Κουράστηκα.

Το βράδυ που θα πλαγιάσω, θα σας έχω στο νου μου και οι σκέψεις σας θα μου δίνουν δύναμη. Αν μπορώ, θα ευχηθώ μάλιστα καληνύχτα στον καθένα από εσάς προσωπικά.

Ένα ξαφνικό μπουρίνι μάς πιάνει όλους απροετοίμαστους, φοράς μπουφάν και σκας, μένεις με κοντομάνικο και την πατάς, πάει την άρπαξες. Ας μας λυπηθεί ο Θεός γιατί σε μερικά χρόνια ο πλανήτης δε θα μπορεί καν να κατοικηθεί.

Επαναλαμβάνω λοιπόν, ότι λεφτά υπάρχουν. Θα βρεθούν τα λεφτά, δε θέλω να σκάτε για βλακείες, αλλού είναι το νόημα της ζωής. Μια καλή βόλτα, λίγο τρέξιμο, ποδήλατο, κανό, ένας λεβέντικος χορός, ταξίδια.

Ήρθε στο καμαρίνι μου και ήπιαμε ένα ποτό, όπως κάναμε συχνά τότε, ο Ανδρέας ήταν πάντα πολύ άμεσος και προσιτός. Ξαφνικά με κοίταξε όλο νόημα και μου ψιθύρισε στο αυτί «Θέλω κι εμένα να μου τύχει ο Μίστερ Ζονγκ».

Διαβάζω με απογοήτευση και σκεπτικισμό δε σας κρύβω, διάφορα σχόλια επωνύμων μετά τον θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Ατάκες για ράμματα, 20 πόντους που έκατσαν στον λαιμό των ηττημένων και άλλα τέτοια.