Μπορεί το Πάσχα να αργεί, ωστόσο το άγχος για το τι δώρο θα πάρω στον Χριστό έχει αρχίσει ήδη να με κυριεύει. Ένας μέσος νονός παίρνει δώρο στο βαφτιστήρι του για περίπου 30-40 χρόνια το πολύ κι εγώ φέτος θα πλησιάσω τα 2.000 χρόνια. Δεν λέτε καλά που βάφτισα τον Ιησού σε μεγάλη ηλικία.

Ήδη από τα αρχαία χρόνια όλη αυτή η ιστορία με τη βάπτιση του γιου του Θεού στον Ιορδάνη Ποταμό ήταν το λιγότερο άβολη. Δυο μακρυμάλληδες 30χρονοι και ο ένας να βαφτίζει τον άλλο σε ένα ποτάμι δεν είναι μια συνηθισμένη εικόνα ούτε καν σήμερα, πόσω μάλλον πριν τόσα χρόνια. Όλοι μας κοιτούσαν περίεργα και δεν θα ξεχάσω τα κακεντρεχή σχόλια που κοροϊδευτικά ανέφεραν ότι καλά έκαναν και μου είχαν βγάλει το παρατσούκλι «πρόδρομος». Τα ξεπέρασα όμως όλα αυτά και έμεινα πιστός στην παράδοση του δώρου προς το βαφτιστήρι μου κάθε Πάσχα.

Σε αντίθεση όμως με όλους τους νονούς που αγοράζουν μια λαμπάδα και καθαρίζουν, εγώ βρέθηκα με ένα βαφτιστήρι μεγάλο που δεν φορούσε καν ιδιαίτερα πολλά ρούχα και ζούσε σε καλύβες. Τί δώρο να πάρεις σε έναν τέτοιο άνθρωπο; Λίγα χρόνια μετά τη βάφτιση όμως ήρθε η σταύρωση και προσωρινά νόμιζα πως τη γλίτωσα. Με την ανάσταση όμως κατάλαβα πως θα πρέπει να βρίσκω δώρα εις τους αιώνες των αιώνων.

Να πω κιόλας ότι ο Χριστός είναι βολικός, θα το δεχόμουν. Πιο ιδιότροπο Θεάνθρωπο δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Το ένα του βρωμάει, το άλλο του ξινίζει. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν έχει καν την ευγένεια να μου πει από τακτ ότι του αρέσει, αντίθετα το καταστρέφει πάντα μπροστά μου, καίγοντάς το με το βλέμμα του. Πέρσι μετά από πολλή σκέψη και συνεννόηση με την Παναγία του πήρα έναν καινούριο χιτώνα και φυσικά γκρίνιαξε για το χρώμα. 2014 και αυτός φοράει ακόμη χιτώνες και γκρινιάζει κι από πάνω. Εδώ πριν 400 χρόνια ξεχάστηκα και του πήρα δώρο ένα σταυρουδάκι κι ακόμα μου το κοπανάει.

Ίσως ήρθε η ώρα να του πάρω μια ξυριστική μηχανή.

---

Ο Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ» Κουλουριού και Κουραφέλκυθρου κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Jemma Press.