Χτες ήμουν στο σπίτι της συγχωρεμένης γιαγιάς μου της Γιαννιώς για τα πατροπαράδοτα Κούλουμα - λαγάνα, ταραμάς, χταποδάκι και ρακί, ξέρετε - όταν είδα στον οντά αφημένο μέσα σε μια σκάφη το παλιό μου παπιγιόν, που το 'χα χάσει από το 1999.

Δεν διανοείστε τη χαρά που έκανα! Το παπιγιόν, κόκκινο με άσπρες βούλες, μου το 'χε πάρει ο παππούς μου ο Σήφης το καλοκαίρι του '88, τη μέρα που έφτασα 25 χρονών. Ήταν τότε που ακούγαμε όλη μέρα «Αθήνα 9.84» από το τρανζιστοράκι και μετά παίρναμε τις ψαροκασέλες από την ψαραγορά και τις πηγαίναμε στα γραφεία της «Μεσημβρινής» για να βάλουμε μέσα τις εφημερίδες. Το φορούσα κάθε μέρα, σε σημείο που μύριζε ψαρίλα πιο πολύ από τις κουτσομούρες.

Άλλο χταποδάκι τότε, τίμιο και ωραίο, όχι σαν τα σημερινά που είναι σαν τσίχλα! Το παπιγιόν που λέτε το φορούσα για χρόνια και το αγαπούσα πολύ, το φορούσα σε γιορτές και σουαρέ, μέχρι που έφυγε από τη μόδα και εγώ άλλωστε πλέον έγραφα στην «Ελευθεροτυπία» και στα «Νέα» και δεν ταίριαζε το παπιγιόν μαζί με το τζιν και το σακίδιο.

Από τότε το είχα ξεχάσει, ήμουν σίγουρος ότι κάπου θα το 'χα χάσει, μέχρι που έπεσε το μάτι μου πάνω του μετά το γλέντι, σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα. Τι σου είναι η ζωή, περιπέτεια μεγάλη, μυστήριο αλλά αξίζει τον κόπο.

Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή είναι η ζωή και η πολιτική, ένα παπιγιόν. Θα το φοράω κάθε μέρα στη Βουλή! «Αν τολμάς κάντο» μου λένε διάφοροι συχνά, για άλλα θέματα. Ε, λοιπόν τολμάω! Και θα το κάνω, και θα συνεχίζω να το κάνω! Τι με νοιάζει εμένα. Καλή Σαρακοστή.

---

Ο Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ» Κουλουριού και Κουραφέλκυθρου κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Jemma Press.